Καλό ταξίδι Κώστα….

Κάθε χρόνο η Μ. Παρασκευή ξημερώνει με τις καμπάνες των εκκλησιών να ορίζουν το πένθιμο κλίμα της ημέρας. Για μας, τους εκπαιδευτικούς του 1ου Δ.Σ. Περάματος, το πένθιμο κλίμα από συμβολικό έγινε ανυπόφορα ρεαλιστικό με το κάλεσμα ενός τηλεφώνου. Ένα κάλεσμα που μας κοινοποιούσε τη ζοφερή είδηση πως ο συνάδελφός μας, ο καλός μας φίλος Κώστας Τσακυρίδης δεν ξύπνησε εκείνο το πρωί, πως δε θα μας συντρόφευε ξανά.

Γνωρίσαμε τον Κώστα το φθινόπωρο του 2002 και δουλέψαμε παρέα για σχεδόν 13 χρόνια ? και μετά τη συγχώνευση με το 1ο. Υπήρξε εξαιρετικός συνάδελφος και καλός φίλος όλα αυτά τα χρόνια. Ένας γιγαντόσωμος άντρας με τρυφερή καρδιά. Χαμηλών τόνων, πράος, συγκαταβατικός, πάντα φιλότιμος και συνεργατικός με όλους, παρών απέναντι σε ευθύνες και υποχρεώσεις. Ταυτόχρονα συνεπής, στιβαρός ως παρουσία και σταθερός στις απόψεις ? θυμόμαστε, με συγκίνηση, το άγχος αλλά και την ανυποχώρητη στάση του στη διάρκεια της μεγάλης απεργίας του 2006.

Το αγαπούσε το επάγγελμα ο Κώστας, όπως αγαπούσε και τα παιδιά, έβρισκε νόημα ύπαρξης και καταφυγή για τα πολλά χρόνια που σοβαρές οικογενειακές υποχρεώσεις του απομυζούσαν χρόνο και ενέργεια. Του άρεσε η ταξινόμηση ? τον πειράζαμε γι? αυτό ? ο άνθρωπός μας για τους χάρτες και τη βιβλιοθήκη, το μεράκι του. Όπως του άρεσε ο καφές, η ποπ του 80, τα σάουντρακ, ο ασπρόμαυρος αμερικάνικος κινηματογράφος, το μπάσκετ και ο Ολυμπιακός.

Η Δευτέρα ήταν μια πολύ δύσκολη μέρα για όλους στο σχολείο, πρωτόφαντη. Η συνειδητοποίηση της απουσίας, η διαχείριση των συναισθημάτων, η αναζήτηση του βλέμματος της γνώριμης φιγούρας, το παράπονο για τον άδικο και απρόσμενο χαμό θα μας στοιχειώνουν.

Θα μας λείψεις πολύ, ρε Κώστα.